Падступацца да аналізу дзейнасці Францішка Скарыны беларускія даследнікі пачалі яшчэ на зары XIX стагоддзя. Да нашаніўцаў выдавецкай дзейнасцю Францішка Скарыны глыбока цікавіліся толькі дзве вядомыя ў навуковым свеце асобы, прафесары Віленскага ўніверсітэта - славіст, арыенталіст і філосаф, доктар тэалогіі Міхал Баброўскі ды кнігазнавец і грамадскі дзеяч, аўтар прац у гісторыі кнігі і бібліяграфіі Яўхім Лялевель. Працаўнікі рэдакцыі «Нашай Нівы» імкнуліся ацаніць спадчыну нашага першадрукара, выразна сфармуляваць і пашырыць думку пра тое, што менавіта ягоная справа ўлучыла беларусаў у кантэкст агульнае ўрапейскага духоўнага развіцця.