У публікацыі разглядаецца інтэнсіўнае развіццё дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва Беларусі ў эпоху барока. Падкрэсліваюцца асаблівасці новага стылю ў беларускім мастацтве, якое ў складаных, спецыфічных умовах захавала сваю нацыянальную адметнасць. Звяртаецца ўвага на самабытнасць ювелірнай справы XVI–XVIII стст. як адной з галін дэкаратыўна- прыкладнога мастацтва, унікальнасць новага стылю, які заўсёды існуе ў пэўных нацыянальных варыянтах, праяўляе сябе як дынамічная сістэма, здольная да развіцця, выкарыстання і актыўнага засваення навацыйных з’яў. Асаблівая ўвага надаецца рамесленым аб’яднанням, творчасці майстроў залатых і сярэбраных спраў, якія, засвоіўшы новыя тэхнічныя прыёмы апрацоўкі металу, арнаментыку барока, стварылі свой лакальны варыянт барочнага мастацтва.