Даследаванне гісторыі беларускай мовы непасрэдна звязана з вывучэннем асобных помнікаў пісьменства таго ці іншага перыяду з мэтай высвятлення шляхоў фарміравання і развіцця яе лексічнага складу, семантычнага аб’ёму, станаўлення асноўных графіка-арфаграфічных і граматычных норм. З гэтай прычыны асабліва важным з’яўляецца комплексны падыход да кожнай з вядомых на сёння пісьмовых крыніц. Іх усебаковае вывучэнне дазваліць уявіць стан і напрамкі развіцця літаратурнай формы беларускай мовы, характар яе змяненняў на ўсіх моўных узроўнях, паглыбіць веды пра тыпы і жанры беларускага пісьменства старажытнага перыяду.