Мэтай гэтага даследавання з’яўляецца аналіз моўнай эксплікацыі персанажных модусаў аўтарыяльнага, або экзегетычнага, наратыву Алены Васілевіч. Фактычным матэрыялам паслужылі яе празаічныя творы сярэдзіны ХХ ст. Праз знешне аб’ектыўны аўтарскі аповед А. Васілевіч выразна адчуваецца пункт гледжання персанажа, яго адносіны да рэчаіснасці. У гэтым праяўляецца адметнасць аўктарыяльнай дыялагізацыі і камунікатыўнай прасторы мастацкага дыскурсу.
