У артыкуле разглядаецца праблема фарміравання паняційнага апарату маладой навуковай
дысцыпліны – сацыяльнай экалогіі. На прыкладзе паняцця «якасць навакольнага асяроддзя»
даследуецца роля філасофскай метадалогіі ў канцэптуальным і тэрміналагічным узбагачэнні
сучаснага прыродазнаўства. Сацыяльная экалогія пашырае ўласныя паняційныя структуры
шляхам прыцягнення філасофскіх катэгорый («змест», «сістэма», «якасць», «колькасць» і г. д.).
Паняцце «якасць навакольнага асяроддзя» мае нарматыўны характар, імпліцытна прадугледжвае
ацэначную працэдуру ў адпаведнасці з колькаснымі паказчыкамі і канкрэтызуецца ў такіх паказчыках, як «узровень насычанасці шкоднымі прымесямі», «працэнтнае ўтрыманне забрудж-
вальніка»