Аўтар аналізуе вобраз паляка, створаны Я. Купалам у яго творах. Ён робіць выснову, што гэты
вобраз увабраў у сябе, праз запазычанні з фальклору, некаторыя рысы беларускага стэрэатыпу паляка,
і развіваўся Я. Купалам у сатырычным кірунку, заданым В. Дуніным–Марцінкевічам. Гэта
садзейнічала змякчэнню стаўлення беларусаў да палякаў, хаця і ішло ўразрэз з агульнай практыкай
стварэння выключна негатыўнага вобраза паляка, які выкарыстоўваўся ў ідэалагічнапрапагандысцкіх мэтах.
